Journal de gestes. Gebarendagboek

Petit enfant, j'étais poète de vagues, j'en traçais déjà quelques pages, à défaut d'alphabet. J'observais la main de mon père, le poète Pierre Coran, et pour moi, la poésie, c'était ça : d'abord un geste. Ces notes au fil de la marche, ou des terrasses de cafés, ces revers de la main qui cherchent un sens ou une aile ou un pavé, Chavée les nommait « décoctions », et Hugo « copeaux ». Dans tous les cas, j'y vois bien un « journal de gestes », traces tangibles posées comme des pas dans le sable, que l'on rêve un peu plus persistantes.

Als kleuter was ik dichter van golven ; bij gebrek aan letters vulde ik de bladzijden met deinende lijnen. Ik keek toe hoe de hand van Pierre Coran, mijn vader die ook dichter is, over de pagina bewoog. Zo zag ik de poëzie toen : als een gebaar. Dergelijke aantekeningen, gemaakt tijdens wandelingen of op het terras van een café, op zoek naar een zin, een vleugel of een steen, werden door Achille Chavée « aftreksels » genoemd, terwijl Victor Hugo het had over « snippers ». Zelf zie ik ze als een « gebarendagboek », zichtbare sporen die als voetstappen achterbleven in het zand en - dat hoop ik toch - een iets diepere indruk achterlaten...